Στην Ιαπωνία, ρυτίδες για την αγορά τσιγάρων.
Οι αυτόματοι πωλητές τσιγάρων στην Ιαπωνία θα είναι σύντομα σε θέση να μετράνε τις ρυτίδες στο πρόσωπο των χρηστών για να καθορίσουν αν είναι αρκετά μεγάλοι για να τους επιτραπεί το κάπνισμα. Η νόμιμη ηλικία για το κάπνισμα στην Ιαπωνία είναι τα είκοσι έτη (19 Μαΐου 2008)(2).
Όταν έμαθε ότι οι πωλητές τσιγάρων θα μπορούν να εκτιμούν την ηλικία ενός αγοραστή από τις ρυτίδες του, εκνευρίστηκε και ανησύχησε. Ενοχλήθηκε επειδή, αν και ήταν μόλις δεκατριών ετών, ήταν ήδη μανιώδης καπνιστής, καταναλώνοντας τουλάχιστον ένα πακέτο την ημέρα. Ένας καπνιστής που δεν ανεχόταν κανέναν να προσπαθήσει να τον σταματήσει. Είχε χάσει τον πατέρα του όταν ήταν πολύ μικρός και συχνά η χήρα μητέρα του, του ζητούσε να σταματήσει το κάπνισμα. Αλλά εκείνος απαντούσε πάντα με μια σειρά από βρισιές. «Αυτή η μύτη είναι δική μου», φώναζε, «και δεν με νοιάζει αν ο καπνός είναι καλός ή κακός για την υγεία, θέλω να καπνίζω και θα συνεχίσω να καπνίζω». Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν ήταν η μητέρα του. Το πρόβλημα ήταν το μηχάνημα. Αντιμέτωπος με τη μητέρα του, θα μπορούσε να φωνάξει και τότε η μητέρα του θα ζάρωνε σωπαίνοντας, αλλά όταν θα ήταν αντιμέτωπος με τη μηχανή οι φωνές δεν θα έπιαναν τόπο. Αν η αδυσώπητη κάμερα που ανέλυε το πρόσωπό του έστελνε στον υπολογιστή μια εικόνα που δεν ήταν συμβατή με το πρόσωπο ενός ενήλικα, απλά θα κολλούσε. Και αγόραζε πάντα τα τσιγάρα του από το μηχάνημα, γιατί στα μαγαζιά δεν του πουλούσαν ποτέ τσιγάρα. Υπήρχε λοιπόν μόνο μία λύση: να κάνει τον εαυτό του να φαίνεται γέρος («γέρος», σύμφωνα με τον ίδιο, σήμαινε «άνω των είκοσι ετών»). Αλλά πώς να το κάνει αυτό; Ως έξυπνο παιδί, του είχαν περάσει από το μυαλό διάφορες δυνατότητες. Η πρώτη ήταν να φορέσει μια μάσκα γέρου μπροστά από το μηχάνημα, σαν αυτές που πωλούνται στα καταστήματα με αποκριάτικες στολές. Αυτό όμως δημιουργούσε ένα σοβαρό πρόβλημα. Αν φορούσε τη μάσκα μπροστά στο μηχάνημα, θα υπήρχε σίγουρα κάποιος εκεί που θα ανέφερε την απάτη στις αρχές, πράγμα που θα προκαλούσε προβλήματα, αν όχι και κάτι χειρότερο.
Μια άλλη δυνατότητα: το μακιγιάζ. Είχε μια γειτόνισσα που ήταν επαγγελματίας μακιγιέζ - θα μπορούσε να της ζητήσει να τον «μεταμορφώσει σε γέρο» ή, τουλάχιστον, σε ενήλικα που θα μπορούσε να αγοράζει τσιγάρα. Αλλά αυτή η φόρμουλα προϋπέθετε ότι θα ζητούσε περιοδικά βοήθεια από τη γειτόνισσά του, κι εκείνη τελικά θα κουραζόταν από την ιστορία. Επιπλέον, η ιδέα να περπατάει στο δρόμο μακιγιαρισμένος δεν του άρεσε.
Του έμενε μόνο μια λύση: να διατηρεί πάντα το πρόσωπο ενός ηλικιωμένου άντρα. Ήξερε ότι οι ρυτίδες εμφανίζονταν με τον χρόνο, το άγχος και την ταλαιπωρία. Θα μπορούσε ίσως να επιταχύνει τη διαδικασία καταβάλλοντας προσωπική προσπάθεια. Και αυτό έκανε: καθημερινά στεκόταν μπροστά στον καθρέφτη, συνοφρυωνόταν, τέντωνε τους μύες του προσώπου του, ό,τι χρειαζόταν για να δημιουργηθούν ρυτίδες. Και οι ρυτίδες άρχισαν να εμφανίζονται, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε.
Ταυτόχρονα, όμως, άρχισε να συντελείται μια παράξενη αλλαγή. Ένιωθε πλέον γέρος, κοίταζε τον κόσμο με τα μάτια ενός γέρου, και μάλιστα ενός γκρινιάρη γέρου. Δεν άντεχε πια τους θορυβώδεις νέους, τους αυθάδεις νέους, τους νέους που δεν σέβονταν τους ηλικιωμένους. Έκανε συνέχεια κηρύγματα στους φίλους του - προς μεγάλη τους έκπληξη. «Θεέ μου», αναρωτιόταν, «μήπως αυτές οι ρυτίδες με κάνουν να γερνάω;»
Υπήρχε μόνο μια λύση: να σταματήσει το κάπνισμα. Και έτσι έκανε. Οι ρυτίδες εξαφανίστηκαν. Ένας μικρός ξηρός βήχας που τον ενοχλούσε εξαφανίστηκε επίσης. Το ίδιο και οι διαφωνίες με τη μητέρα του. Τώρα περιμένει ήσυχα τη μέρα που θα γεράσει. Γέρος με ρυτίδες, αλλά ευτυχισμένος με όσα έχει.
Μετάφραση: Παναγιώτης Αλεβαντής
Σημειώσεις:
(1) Με βάση τη Γαλλική μετάφραση του Cara de velho cabeça de velho, από τη συλλογή Histórias que os Jornais não Contam - 54 Crónicas Inpiradas em Notícias de Jornal (Ιστορίες που δεν λένε οι Εφημερίδες – 54 χρονογραφήματα εμπνευσμένα από άρθρα του Τύπου) του Βραζιλιάνου συγγραφέα, γιατρού και δημοσιογράφου Moacyr Scliar.
(2) Σημείωση Μεταφραστή: Η πραγματική διαδικασία αγοράς τσιγάρων στην Ιαπωνία από μηχανήματα αυτόματης πώλησης απαιτεί (από το 2008) την επίδειξη μιας κάρτας (κάρτα TASPO) που εκδίδει το Ινστιτούτο Καπνού της Ιαπωνίας με βάση δικαιολογητικά τα οποία αποδεικνύουν την ταυτότητα του χρήστη. Καπνικά προϊόντα πωλούνται επίσης σε ειδικά καταστήματα και ψιλικατζίδικα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου